رمبندگی به ریزش ناگهانی در اثر از دست رفتن مقاومت عامل پیوند دهنده ذرات خاک اطلاق می شود.

این نوع خاکها به رطوبت حساس هستند و در اثر افزایش رطوبت دچار کاهش حجم شده و مکانیزم ریزشی آنها شروع می شود. و خاکهایی که دارای بیشترین پتانسیل ریزشی هستند، غالباً در شرایط آب و هوای گرم و نیمه خشک دیده می شوند.

بنابراین نفوذ آب سطحی، نشت از لوله ها و یا بالا آمدن سطح آب زیر زمینی یا هر فرایند دیگری موجب به وقوع پیوستن نشست های زیادی در این نوع خاکها می شود.

بررسی پیشرفتهای انجام شده در مکانیک خاک و پی در حوالی سالهای ۱۹۵۰ موید این مطلب است که مهمترین تحقیقات بر روی خاکهای اشباع انجام شده و به خاکهای غیر اشباع توجه خاصی مبذول نشده است. اما  در سالهای بعد با مورد توجه قرار گرفتن این موضوع در کنفرانسهای بین المللی و همایشهای علمی مختلف طلی سالها افراد  زیادی نظریات و تحقیقات گوناگونی ارائه کردند  و همچنین تلاشهای زیادی جهت ارائه یک مدل ریاضی و کامپیوتری برای ارزیابی رفتار این خاکها صورت گرفت.

همچنین به موازات پیشرفت در زمینه ارائه ساز و کارهایی برای توجیه این پیده و ارایه معیارها  و تجهیزات آزمایشگاهی و صحرایی برای ارزیابی اخاکهای رمبنده محققین مختلف تحقیقاتی در مورد  روشها نحوه بهسازی خاکه رمبنده انجام داده اند.

بررسی نتایج بدست آمده از آزمایشات انجام شده نشان می دهد که بین مقدار رمبندگی و دانسیته  خاک ارتباط مشخصی وجود دارد به طوری که هر چه دانسیته نسبی خاک کمر باشد میزان  درصد رمبندگی بیشتر خواهد بود.

نوع ذرات از جهت درشت و ریز دانگی و گرد یا تیز گوشه بودن و خواصی از جمله سیمانی بودنشان دارای اهمیت است.